* week 18: als een baksteen
Afgelopen zaterdag hield juf Aeltsje van hondenschool Cosmo een proefexamen; over twee weken gaan we allemaal op voor het echte eindexamen en juf wilde natuurlijk wel 'es zien hoe het met het niveau van haar cursisten was gesteld.
Nou... dat viel niet tegen. Althans: in de breedte, want vrijwel iedere hond doorstond de proeven nu al met glans. Let hier even op het woord vrijwel, want er was in onze klas één (leuk! mooi! wit!) hondje dat op geen enkel examenonderdeel een voldoende scoorde en voor de test zakte als de spreekwoordelijke baksteen. Nee, we noemen geen namen, dat zou niet kies zijn.
Op de persconferentie na afloop verklaarde deze hond desgevraagd: "het is misschien niet chique wat ik nu ga zeggen, maar ik doe het tóch en noteert u het alstublieft zorgvuldig: het proefexamen en de gehele procedure was abject, infaam en teleologisch, in die zin dat het naar een doel toewerkte. Het lag allemaal aan een ander en nergens aan mijzelf".
Fijne blogvriendjes en vriendinnetjes, ik maak er maar een grapje van door een bekend strafpleiter te citeren, want in werkelijkheid lag het natuurlijk allemaal wel degelijk aan mijzelf.
Ik had m'n dag niet en deed geen enkele oefening goed. Ja, zitten op commando ging nog redelijk, al na drie of vier smeekbedes wilde ik best wel (heel eventjes...) gaan zitten, maar voor de rest was het een drama. Ik moest eerst netjes gaan liggen, maar die betonvloer vind ik veel te koud aan m'n buik dus dat deed ik niet. Vervolgens moest ik wachten tot ik geroepen werd, maar ófwel ik wachtte niet en draafde lekker vrij in het rond, ófwel ik wachtte braaf maar kwam niet als ik geroepen werd omdat ik het veel te druk had met het - vol bewondering - bestuderen van m'n omgeving.
Netjes wandelen aan de lijn ging ook al niet: ik wilde steeds een heel andere kant uit dan de bedoeling was. Na een kwartiertje aanmodderen stuurde de kordate juf me gedecideerd weg en zei me dat ik me diep moest schamen. Die vernederende afgang, dat weggaan via zijhek, ging me dan wel weer goed af, maar als schaamte ook een examenonderdeel geweest zou zijn was ik daarop ook nog gezakt. Blijmoedig huppelde ik het examenterrein af en ging op zoek naar Boomer om nog even lekker te ravotten. Maar die afgezakte sok bleek inmiddels al wél geslaagd (de uitslover) én al naar huis. Toen heb enkele klasgenoten nog even flink de stuipen op het lijf gejaagd en gingen we terug naar huis.
Daar heb ik later die dag nog even aan m'n baasje gedemonstreerd dat ik alle examenonderdeel wel degelijk tot in de perfectie beheers, dus aan mogelijke domheid lag het beslist niet. Waaraan wel? Joost mag het weten. Misschien had ik een narcistische bui die ochtend, of problemen met autoriteit. Wellicht waren het hormonen of stond me het weer (koud! guur! regenbuien!) niet aan. Ik weet het eigenlijk zelf niet goed en beloof dat ik de komende weken heel wat beter m'n best zal gaan doen. Eigenlijk had ik die dag beter naar een beauty-contest kunnen gaan, dan was ik misschien wél in de prijzen gevallen. Kijk bijvoorbeeld maar 'es naar de foto's die m'n baasje vanochtend van me heeft gemaakt:
Nou... dat viel niet tegen. Althans: in de breedte, want vrijwel iedere hond doorstond de proeven nu al met glans. Let hier even op het woord vrijwel, want er was in onze klas één (leuk! mooi! wit!) hondje dat op geen enkel examenonderdeel een voldoende scoorde en voor de test zakte als de spreekwoordelijke baksteen. Nee, we noemen geen namen, dat zou niet kies zijn.
Op de persconferentie na afloop verklaarde deze hond desgevraagd: "het is misschien niet chique wat ik nu ga zeggen, maar ik doe het tóch en noteert u het alstublieft zorgvuldig: het proefexamen en de gehele procedure was abject, infaam en teleologisch, in die zin dat het naar een doel toewerkte. Het lag allemaal aan een ander en nergens aan mijzelf".
Fijne blogvriendjes en vriendinnetjes, ik maak er maar een grapje van door een bekend strafpleiter te citeren, want in werkelijkheid lag het natuurlijk allemaal wel degelijk aan mijzelf.
Ik had m'n dag niet en deed geen enkele oefening goed. Ja, zitten op commando ging nog redelijk, al na drie of vier smeekbedes wilde ik best wel (heel eventjes...) gaan zitten, maar voor de rest was het een drama. Ik moest eerst netjes gaan liggen, maar die betonvloer vind ik veel te koud aan m'n buik dus dat deed ik niet. Vervolgens moest ik wachten tot ik geroepen werd, maar ófwel ik wachtte niet en draafde lekker vrij in het rond, ófwel ik wachtte braaf maar kwam niet als ik geroepen werd omdat ik het veel te druk had met het - vol bewondering - bestuderen van m'n omgeving.
Netjes wandelen aan de lijn ging ook al niet: ik wilde steeds een heel andere kant uit dan de bedoeling was. Na een kwartiertje aanmodderen stuurde de kordate juf me gedecideerd weg en zei me dat ik me diep moest schamen. Die vernederende afgang, dat weggaan via zijhek, ging me dan wel weer goed af, maar als schaamte ook een examenonderdeel geweest zou zijn was ik daarop ook nog gezakt. Blijmoedig huppelde ik het examenterrein af en ging op zoek naar Boomer om nog even lekker te ravotten. Maar die afgezakte sok bleek inmiddels al wél geslaagd (de uitslover) én al naar huis. Toen heb enkele klasgenoten nog even flink de stuipen op het lijf gejaagd en gingen we terug naar huis.
Daar heb ik later die dag nog even aan m'n baasje gedemonstreerd dat ik alle examenonderdeel wel degelijk tot in de perfectie beheers, dus aan mogelijke domheid lag het beslist niet. Waaraan wel? Joost mag het weten. Misschien had ik een narcistische bui die ochtend, of problemen met autoriteit. Wellicht waren het hormonen of stond me het weer (koud! guur! regenbuien!) niet aan. Ik weet het eigenlijk zelf niet goed en beloof dat ik de komende weken heel wat beter m'n best zal gaan doen. Eigenlijk had ik die dag beter naar een beauty-contest kunnen gaan, dan was ik misschien wél in de prijzen gevallen. Kijk bijvoorbeeld maar 'es naar de foto's die m'n baasje vanochtend van me heeft gemaakt:
posted by Anoniem at 12:06
<< Home