Gulara Ayla of Skah Dakota: * week 31: doggydance

Zaterdagochtend 9 juni arriveerden we (Aike & ik) in opperbeste stemming
bij het schoolterrein van Cosmo...

...en werden we vriendelijk welkom geheten door de immer sympathieke - maar altijd licht achterdochtige - portier van dit gestaag uitbreidende complex.

Na een uitgebreide veiligheidscontrole (inclusief visitatie) werden we tot het terrein toegelaten.
Aangezien we ruimschoots op tijd waren, hadden Aike en ik nog voldoende tijd om even lekker te ravotten voordat de les zou beginnen.

Ondertussen zagen we hoe de publieke tribune volstroomde; binnen een mum van tijd waren alle beschikbare plaatsen bezet en er werd zelfs gefluisterd dat er op de zwarte markt woekerprijzen waren betaald voor de laatste plaatskaarten.

Wel, adel verplicht nu eenmaal en je wilt je publiek iets bijzonders bieden, dus we besloten om de toeschouwers op een spetterende show te trakteren.

Om te beginnen stelden we ons allemaal netjes op en werden alle deelnemers (honden en geleiders) aan het publiek gepresenteerd:

Daarna liep iedere hond met z'n geleider een rondje om de pylonen; daarmee het publiek de gelegenheid biedend om ons van alle kanten - en in soepele beweging - te bewonderen.

Persoonlijk ben ik hier, eerlijk gezegd, niet zo dol op; het doet me teveel denken aan het tuttige gedoe in een ring bij een hondenshow waar allerlei pas gewassen, gekamde, geborstelde, geföhnde en anderszins opgetutte hondjes proberen indruk te maken op een jury en een keurmeester.
Bovendien trok m'n vrouwtje soms dermate hard aan m'n riem dat me bijkans de adem werd ontnomen. Maar ik maakte braaf m'n rondje en presenteerde me aan de tribune.

Sommige klasgenoten hebben helemaal geen riem meer nodig
en beheersen het los volgen al perfect...

...maar hoe dan ook: met of zonder riem maakte iedereen het inmiddels bekende rondje.

Asha doet dit onderdeel altijd erg goed...

...en ook Roos wijkt tijdens deze oefening geen millimeter van haar vrouwtje.

Er waren ook klasgenoten die er een potje van maakten; zo was er bijvoorbeeld een Beagle die alle kanten uitliep behalve de goede en zelfs de verleiding niet kon weerstaan om onderweg de tunnel in te huppelen - daarmee zijn vrouwtje tot grote wanhoop drijvend. Leuke actie, Aike!

Maar of we nou goed of slecht presteerden, het publiek genoot zichtbaar met volle teugen.
En dáár doen we het tenslotte allemaal voor: niet voor een protserige beker, een oorkonde of diploma maar puur en alleen voor onze trouwe fans.

Tot besluit van dit lesonderdeel hebben alle honden zich nog even van dichtbij aan het publiek gepresenteerd:

Vervolgens maakte de klas zich op voor een demonstratie van de oefening zit & blijf of was het nou af & wacht of misschien toch zit & wacht
(ik haal die dingen altijd door elkaar moet je weten).

Nou ja: het komt erop neer dat je op je plek moet blijven (of wachten) als het baasje bij je wegloopt en je pas in beweging komt als je daartoe uitgenodigd wordt, dus als het baasje je bij zich roept.
Want dát heb ik wel onthouden: als ik lig dan komt m'n vrouwtje vanzelf weer 'es een keertje bij me terug, maar als ik zit dan roept ze me op een bepaald moment bij zich.

Nou, ik mocht al meteen de eerste demonstratie verzorgen: m'n vrouwtje zei dat ik op m'n plek moest blijven zitten wachten en wandelde een flink stuk bij me vandaan.

Van grote afstand riep ze me toen bij zich en ze wees zelfs nauwkeurig
de plek aan waar ze me wilde hebben.

Nu moet je weten dat ik er niet bepaald dol op ben om een beetje gecommandeerd te worden.
Ik wil best 'es iets voor een ander doen hoor, daar niet van, maar het moet ook wel een beetje nut hebben, vind ik. En als ik dat nut niet zie dan mis ik toch die intrinsieke motivatie om om klakkeloos ieder bevel op te volgen; dat soort Befehl ist Befehl-gedrag laat ik liever aan een Duitse herder over, als je begrijpt wat ik bedoel.
Daar trapt een Zwitserse Witte Herder echt niet zomaar in.
Dus ik besloot net te doen of ik gek was en bleef zitten waar ik zat. Hoe hard m'n vrouwtje ook riep en wees, ik verroerde me niet. Geen centimeter!

Tja, en als de berg niet bij Mohammed wil komen dan zal de berg wel naar Mohammed toe moeten; er zat voor m'n vrouwtje dan ook niets anders op dan de Walk of Shame: niet boos maar wel zichtbaar teleurgesteld wandelde ze naar mij terug en verborg, uit schaamte, haar gezicht achter haar hand.

Roos had het hele tafereel ondertussen met open mond gadegeslagen; ze begreep niet dat een hond zó ongehoorzaam durfde te zijn.

Meteen daarna demonstreerde Roos hoe het wél hoorde: ze bleef keurig wachten en liep op het juiste moment als een speer en in kaarsrechte lijn naar haar vrouwtje toe...

...hierbij keken m'n vrouwtje (bewonderend) en ik (afgunstig) toe:

Ook Asha deed deze oefening weer perfect; ik denk zelfs dat zij dit jaar bij het examen op 30 juni de meeste kans maakt op de beste cijferlijst.
Verleden jaar had ik nét even betere cijfers dan zij, maar ik moet dit seizoen ruimhartig toegeven dat mijn prestaties in de klas mijlenver bij die van Asha achterblijven.

Wel, iedere hond liet in deze oefening even zien wat 'ie kon, maar ik begon m'n interesse voor al die uitslovers te verliezen en zocht oogcontact met m'n vriend Aike...

...die deze oefening zojuist trouwens ook zeer succesvol had volbracht en nu, net als ik, stond te wachten tot we weer 'es wat écht leuks zouden gaan doen.

En leuk wérd het: juf Aeltsje stelde behendig - want geroutineerd - een soort van hindernisbaan op, inclusief tunnel, slalompaaltjes, wipwap, hoepel en dwarsliggers.

Asha deed het even voor: hij rende door de tunnel, slalomde tussen de paaltjes alsof het een Olympisch onderdeel betrof, ging precies op de target van de wipwap liggen...

...sprong door de hoepel en tenslotte hoog-hoog-hoog over de drie blauwe dwarsliggers...

...en had daarna nog energie over om nogmaals door de hoepel te springen. Dat laatste was weliswaar niet de bedoeling en de rest van de klas moest even op haar wachten, maar iedereen was onder de indruk van de manier waarop Asha het gehele parcours foutloos had afgelegd.

Daarna was m'n vriend Aike aan de beurt.
Hij tunnelde, slalomde en wipwapte ook als een speer...

...maar aarzelde even bij de rubberen hoepel.

Gelukkig weet Marissa precies hoe ze het joch weer motiveren kan:
met een lekker brokje in de hand springt Aika in en uit de band!

Toen hij aankwam bij de drie blauwe dwarsbalken, had Aike had de mond nog vol lekkers. Kijk, en dán leer je zo'n Beagle pas goed kennen: als er niets te verdienen valt dan springt 'ie echt niet over die drie hindernissen maar loopt 'ie er gewoon met een boog omheen. Goed gedaan, jochie!

Hierna mochten we allemaal vrij gaan spelen!

Dat vrij spelen is uiteraard mijn favoriete lesonderdeel...

...want dan kun je lekker rondrennen en doen wat je zelf wilt.

Ook het publiek aan de kant vermaakte zich zeer met het schouwspel...

...en ik besloot een heel leuk meisje uit te nodigen om even met ons mee te komen spelen...

Dat was in het begin een groot succes: ze rende met alle hondjes mee...

...zag hoe Aike de tunnel probeerde te slopen...

...en kreeg aandacht van iedereen uit de klas.

Uiteraard bleef ik steeds dicht bij haar in de buurt, want per slot van rekening was ik het geweest die haar had uitgenodigd om mee te komen spelen en dus voelde ik me ook een tikkeltje verantwoordelijk.
Ineens zag ik welk gevaar er dreigde...

...want de blik in Aike's ogen kon maar één ding betekenen...

En jawel hoor... het was weer 'es zover: Aike kon zich weer 'es niet inhouden en deed dingen onder de ogen van dat lieve meiske die ze liever niet gezien had...

...waarop ze dan ook verbijsterd haar hand tegen haar voorhoofd sloeg.
Nou, ik schaamde me kapot, kan ik je zeggen...

...en ook Marissa sloeg de hand schaamtevol voor de mond toen ze zag wat Aike allemaal deed met Asha en met Lulu, de Podenko.

Met dit schandalige gedrag wilde ik helemaal niets te maken hebben en ik maakte me dan ook snel uit de voeten. Echt te gênant voor woorden, dit; ik durf nu nooit meer iemand uit het publiek uit te nodigen om even mee te komen spelen.

Ook enkele mede-cursisten keken vol vertwijfeling op naar hun baasjes en vroegen zich af naar wat voor schouwspel ze eigenlijk hadden gekeken:

Juf Aeltsje begreep onmiddellijk dat ingrijpen nu geboden was en leidde de aandacht af door kordaat een nieuw lesonderdeel in te lassen: DoggyDance.

Ook al begreep ik niet meteen wat het precies was, ik hoorde dat het over 'dansen' ging en raakte meteen enthousiast, want ik ben namelijk dól op dansen en hoopte dat ik een salsa mocht demonstreren.

Dat mocht! En zo kon iedereen even later zien hoe juf Aeltsje (in het mintgroen) en ik (in het wit) lichtvoetig en met veel gevoel voor ritme over de onlangs met Round-Up behandelde dansvloer zweefden.

We deden de salsa, een paso doble en een jive en gingen ons zelfs te buiten aan een nog naamloze dans in 'vrije stijl' die zó aanstekelijk werkte dat alle andere hondjes ook spontaan begonnen te dansen waardoor we ter plekke het nieuwe televisieformat 'Dancing With The Dogs' (te presenteren door de onvolprezen Martin Gaus) bedachten.

Helaas kregen de andere dansende honden vaak niet bepaald de aandacht die ze verdienden; hun vrouwtjes stonden bijvoorbeeld niet op te letten maar met elkaar te kletsen...

...of stonden met de rug naar de dansvloer gedraaid waardoor iedere dans ze ontging.

Maar iedereen die het wél gezien heeft, heeft enorm genoten...

...en ook Roos was bere-enthousiast en wil nu ook op dansles.

Voor het publiek kon de spectaculaire dansshow niet lang genoeg duren...

...maar aan alles komt een eind want juf Aetsje had nog
een laatste onderdeel op het programma staan.

Daar had ze een vrijwilliger voor nodig, dus ik ben een beetje uit de wind gaan staan...

...en Aike kreeg de opdracht om een vrijwilliger aan te wijzen.
Zijn keus viel op de Stabij.

Het ging, zo legde juf Aeltsje uit, om een oefening tegen ongewenste intimiteiten.
Iedere hond wordt immers wel 'es geknuffeld, opgetild of vastgepakt terwijl 'ie dat niet wil.

We zouden vandaag dan ook leren om ons op elegante wijze uit deze ongewenste grepen te bevrijden. Elegant en welopgevoed, dus zonder te blaffen, te krabben of te bijten.

Een willekeurige vrijwilliger (mijn eigen vrouwtje nota bene!) greep de hond beet...

...en de opdracht was de hond stevig vast te houden en niet los te laten. Je begrijpt: dat werd een enorme strijd tussen die twee, want woefje deed zijn uiterste best om zich uit de ijzeren greep te ontworstelen.