* week 36: Roderick

Ondanks het mooie weer ben ik best een beetje verdrietig, want hoe lang ik ook bij ze voor de deur blijf zitten: Aike en Tim komen maar niet naar buiten om met me te spelen.

Volgens m'n baasje zijn ze met vakantie naar Ameland om op het strand diepere kuilen te graven dan de Duitsers, om de kwallen te ontwijken (ik bedoel de glibberbeesten - niet persé de Duitsers) en om konijnen na te jagen tot in hun holletje. Hun gegráven holletje, wel te verstaan.

Ze blijven nog héél lang weg, maar tóch ga ik iedere dag even een paar keer bij ze voor de deur zitten in de hoop dat ze tóch naar buiten komen. Tot nogtoe tevergeefs, maar ik blijf hopen want op Schiermonnikoog heeft een steekmuggenplaag al flink wat toeristen weggejaagd en wie weet wanneer Ameland aan de beurt is, want zó'n eind vliegen is dat voor die rotmuggen vanaf Schier nou ook weer niet...


Als troost mocht ik lekker gaan zwemmen van m'n baasje, dus via de al veel te lang leegstaande buurtsuper zijn we naar het dichtstbijzijnde water gewandeld.

Toen ik bij het zwemwater aangekomen was, bleek al snel dat daar enkele knapen aan het vissen waren. Dat doen ze met scherpe haakjes en gemene weerhaakjes en dat combineert behoorlijk slecht met zorgeloos badderen en zwemmen. Het was duidelijk: één van beide partijen diende het veld te ruimen. En je begrijpt zeker wel dat ik niet bepaald van plan was om te vertrekken!

Ik besloot om de vissers enkele subtiele signalen te geven dat ik graag wilde dat ze opkrasten: ik hapte 'es wat in een hengel, duwde een schepnet aan de kant, krabbelde alle vissnoeren in de war en schopte 'es wat emmertjes met aas ondersteboven.
Daardoor had sportvisser nummer 23 tot zijn enorme ergernis al snel zijn complete vistuig in de war en ik besloot dat dit een mooi moment was om ze eventjes aan hun lot over te laten.
Want wie weet had ik hen nu al op het idee gebracht om maar 'es op huis aan te gaan...

Een stukje verderop ontdekte ik een donkere staart aan de waterkant...

...die bij nadere inspectie bleek vast te zitten aan een hond die het voornamelijk druk had met het bewonderen van zijn eigen spiegelbeeld in het water.
Het tafereel deed me dan ook meteen sterk denken aan het beroemde Narcissus-schilderij Caravaggio van Michelangelo. Klik en vergelijk maar eens!

Omdat ik wel 'es nader kennis wilde maken met die lekkere bonk testosteron in het water, besloot ik de sportvissers het laatste zetje te geven: ik ging vlak naast ze staan en schudde m'n natte vacht krachtig uit.

De daardoor ontstane waterfontein tegen hun blote benen bleek voldoende om ze de aftocht te laten blazen: ze vertrokken meteen en ik heb ze deze middag dan ook niet weer terug gezien. Ha!

Nu had ik dan eindelijk de kans om even uitgebreid kennis te maken met de badgast:

ik had het goed gezien: het was inderdaad een reu en wel van het merk Brenner Senner nee Berner Senner neehee - het moet zijn Berner Sennen (ik struikel altijd over die rasnaam en dat is eigenlijk vooral de schuld van Henk 'sneeuwwitte bruidsjurk' Wijngaard die, ver van huis maar in z'n sas, zong dat 'ie met de vlam in de pijp door de Brenner-pas scheurde.
Maar ik dwaal nu een beetje af.)

We hebben ons even netjes aan elkaar voorgesteld: ik vertelde hem dat ik Ayla heette...

...en hij liet me weten dat zijn naam Roderick was.

Het was duidelijk dat ridder Roderick een uitstekende opvoeding had genoten, want hij wist hoe het hoorde en introduceerde me meteen bij zijn - overigens zeer sympathieke - baasje: Nummer 58.

Na alle formaliteiten afgewikkeld te hebben konden we dan eindelijk gaan doen waarvoor ik gekomen was: zwémmen!
Aan het indrukwekkende waterspoor kun je duidelijk zien met hoeveel enthousiasme (én snelheid!) ik het water ben ingerend:

Roderick en ik hebben ons deze middag kostelijk vermaakt, onderstaande foto's spreken eigenlijk wel voor zich:


















Aan het eind van de middag werd het tijd om afscheid te gaan nemen...

... eerst even lekker uitschudden, maar nu - en vanzelfsprekend - wél op gepaste afstand van Nummer 58:

... en daarna zo hard mogelijk rondrennen in het zonnetje om de vacht een beetje droog te krijgen.

Dat lukte uiteraard prima, maar je raakt er wel flink uitgeput van!

Toen was het moment gekomen om afscheid van Roderick te nemen...

... maar we hebben wel afgesproken het feest binnenkort nog weer 'es te herhalen.

Hartstikke moe maar zeer tevreden kan ik nu terugkijken op deze fantastische middag!

En op de terugweg ben ik - uiteraard! - weer bij Aike en Tim voor de deur gaan zitten.

Wederom tevergeefs.

Maar ik blijf hopen...

Mag wel hè?

Tot de volgende keer!

- Ayla -