17 augustus 2007

* week 39: twee waternymfjes


























10 augustus 2007

* week 38: met Aike naar het Lauwersmeer























02 augustus 2007

* week 37: waterval

Vorige week hebben we een wandeling gemaakt door een heus Natuurreservaat!
Aan het begin ervan stond een soort gebruiksaanwijzing die we, uiteraard, eerst zorgvuldig hebben bestudeerd.

Ik raakte steeds enthousiaster, want er werden ons tál van spannende attracties beloofd:
we zouden kuddes Schotse Hooglanders tegenkomen, de Kleine Bonte Specht zou voor een fijn ritme zorgen, talrijke Wielewalen zouden rakelings over ons hoofd scheren en het *kuch* reservaat zou werkelijk bársten van de spitsmuizen, vergeven zijn van de hermelijnen en een overvloed aan eekhoorns en reeën (mét jongen!) herbergen.


Nou, fijne blogvrienden, ik kan er kort over zijn: amehoela!

We hebben er ruim twee uren rondgebanjerd en de enige dieren die we zijn tegengekomen waren steekmuggen en teken.
O ja: er liep ook nog ergens een schurftige hond rond die blijkbaar behoorlijk doof was want z'n baasje stond zich honderden meters verderop de longen uit z'n lijf te schreeuwen.
Maar Bello reageerde niet en liep onverstoorbaar een heel andere richting uit.


Op de gebruiksaanwijzing stond verder nog een tekening van een man met een kind op z'n nek, maar dat dynamische duo hebben we ook nergens kunnen aantreffen.
Uit de rode pijl naast de tekening van een joch met een aangelijnde hond leidde m'n vrouwtje af dat het dragen van een riem hier helemaal niet nodig (of zelfs verboden) was en ze liet me dan ook, heel kordaat, meteen lekker los.

Zo heb ik dus in alle vrijheid het spannende *kuch* Reservaat kunnen verkennen.

Onderweg gooide m'n baasje af en toe een sappige stok een flink eind weg...

...die ik vervolgens weer razendsnel en netjes bij 'm terug kwam brengen.

Na alle regen van de afgelopen tijd stonden de sloten vól met lekker fris water zodat ik af en toe even heerlijk kon pootjebaden...

...maar ondanks deze koele afleiding bleef ik netjes de stokken apporteren.

Na een tijdje ontdekte ik een snelstromend watertje: iedere keer dat ik daarin een stok liet vallen dreef 'ie met een rotgang stroomafwaarts. Ik vond dat allemaal eigenlijk best interessant en heb het proces dan ook in alle rust zitten observeren.
Op deze foto lijkt het misschien of er een grote witte kater naar het water zit te turen, maar ik ben het toch echt zelf! Al geef ik toe dat de opname mij ook wel een klein beetje doet denken aan hoofdstuk 6 van Alice in Wonderland waarin Alice een ontmoeting - en een goed gesprek - heeft met de Chesire Cat (klik voor tekening).

Even tussendoor nog: ik vind dat boek (voluit: Alice's Adventures in Wonderland) van Lewis Carroll een echt meesterwerk en mijn favoriete, filosofische quote hieruit is het moment waarop een in het bos verdwaalde Alice een Chesire cat op een boomtak ziet zitten:

“Cheshire Kat?”, vroeg Alice.
“Kun je me vertellen welke kant ik op moet gaan?”
“Dat hangt ervan af waar je naartoe wilt”, zei de kat.
“Dat maakt me niet zoveel uit...”, antwoordde Alice.
“Dan maakt het ook niet uit welke kant je op gaat,” zei de kat.
“...als ik maar érgens kom”, voegde ze eraan toe.
“O, dat zal wel lukken. Als je maar lang genoeg doorloopt”, zei de kat.


Mooi hè? Ik hoef vast niet uit te leggen waarom ik juist dit gedeelte zo mooi en betekenisvol vind.


Ik vond dat ik de stroming nu wel lang genoeg had geobserveerd en besloot te water te gaan, want m'n laatste stok stond op het punt van wegdrijven en ik wilde 'm terug!

Met een enorme plons stortte ik mij in het snelstromende water...


...en met gevaar voor eigen leven wist ik de stok te bemachtigen.

De sterke stroming sleurde me weliswaar enkele meters mee, maar een Zwitserse Witte Herder als ik heeft een stel uitstekende zwemvliezen tussen de tenen en met enkele krachtige pootbewegingen wist ik de oever weer te bereiken.

Drijfnat - maar enorm trots - deponeerde ik de stok voor de voeten van m'n baasje!

Die mafkees complimenteerde me weliswaar uitbundig met m'n heldhaftige gedrag, maar smeet de stok daarna meteen weer terug in die kolkende watermassa en ik kon alleen maar toekijken hoe het kleinood met een rotgang stroomafwaarts dreef en nu voor mij definitief onbereikbaar was...

M'n vrouwtje merkte dat ik een beetje sneu was dat ik m'n lekkere stok nu alsnog was kwijtgeraakt. Ze troostte me en zei dat ik nu wel een beloning had verdiend!

Toen ik zag dat haar hand in haar rechter broekzak verdween wist ik dat ik iets héél lekkers van haar ging krijgen...

...en dat maakte me blij en dankbaar. Zij begrijpt me tenminste!

Hierna hebben we op ons gemak de rest van dit ehm reservaat verkend...

...en ik ontdekte een enorme, snelstromende rivier...

...waarin een waterval met veel kracht en nog veel meer kabaal enorme hoeveelheden water loosde:

Ik wilde daarin eigenlijk wel even een beetje gaan badderen, maar m'n vrouwtje vond dat veel te gevaarlijk en hield me stevig (maar wel heel liefdevol hoor!) vast.

We hebben daar nog even wat rondgewandeld en toen werd het tijd om weer terug naar huis te gaan, want ik was namelijk best een beetje moe geworden.

Ondanks dat het zogenaamde reservaat ons niet bood wat het beloofde, was het tóch een hartstikke leuke middag.

Tot de volgende keer!

- Ayla -