* week 36: Roderick

Ondanks het mooie weer ben ik best een beetje verdrietig, want hoe lang ik ook bij ze voor de deur blijf zitten: Aike en Tim komen maar niet naar buiten om met me te spelen.

Volgens m'n baasje zijn ze met vakantie naar Ameland om op het strand diepere kuilen te graven dan de Duitsers, om de kwallen te ontwijken (ik bedoel de glibberbeesten - niet persé de Duitsers) en om konijnen na te jagen tot in hun holletje. Hun gegráven holletje, wel te verstaan.

Ze blijven nog héél lang weg, maar tóch ga ik iedere dag even een paar keer bij ze voor de deur zitten in de hoop dat ze tóch naar buiten komen. Tot nogtoe tevergeefs, maar ik blijf hopen want op Schiermonnikoog heeft een steekmuggenplaag al flink wat toeristen weggejaagd en wie weet wanneer Ameland aan de beurt is, want zó'n eind vliegen is dat voor die rotmuggen vanaf Schier nou ook weer niet...


Als troost mocht ik lekker gaan zwemmen van m'n baasje, dus via de al veel te lang leegstaande buurtsuper zijn we naar het dichtstbijzijnde water gewandeld.

Toen ik bij het zwemwater aangekomen was, bleek al snel dat daar enkele knapen aan het vissen waren. Dat doen ze met scherpe haakjes en gemene weerhaakjes en dat combineert behoorlijk slecht met zorgeloos badderen en zwemmen. Het was duidelijk: één van beide partijen diende het veld te ruimen. En je begrijpt zeker wel dat ik niet bepaald van plan was om te vertrekken!

Ik besloot om de vissers enkele subtiele signalen te geven dat ik graag wilde dat ze opkrasten: ik hapte 'es wat in een hengel, duwde een schepnet aan de kant, krabbelde alle vissnoeren in de war en schopte 'es wat emmertjes met aas ondersteboven.
Daardoor had sportvisser nummer 23 tot zijn enorme ergernis al snel zijn complete vistuig in de war en ik besloot dat dit een mooi moment was om ze eventjes aan hun lot over te laten.
Want wie weet had ik hen nu al op het idee gebracht om maar 'es op huis aan te gaan...

Een stukje verderop ontdekte ik een donkere staart aan de waterkant...

...die bij nadere inspectie bleek vast te zitten aan een hond die het voornamelijk druk had met het bewonderen van zijn eigen spiegelbeeld in het water.
Het tafereel deed me dan ook meteen sterk denken aan het beroemde Narcissus-schilderij Caravaggio van Michelangelo. Klik en vergelijk maar eens!

Omdat ik wel 'es nader kennis wilde maken met die lekkere bonk testosteron in het water, besloot ik de sportvissers het laatste zetje te geven: ik ging vlak naast ze staan en schudde m'n natte vacht krachtig uit.

De daardoor ontstane waterfontein tegen hun blote benen bleek voldoende om ze de aftocht te laten blazen: ze vertrokken meteen en ik heb ze deze middag dan ook niet weer terug gezien. Ha!

Nu had ik dan eindelijk de kans om even uitgebreid kennis te maken met de badgast:

ik had het goed gezien: het was inderdaad een reu en wel van het merk Brenner Senner nee Berner Senner neehee - het moet zijn Berner Sennen (ik struikel altijd over die rasnaam en dat is eigenlijk vooral de schuld van Henk 'sneeuwwitte bruidsjurk' Wijngaard die, ver van huis maar in z'n sas, zong dat 'ie met de vlam in de pijp door de Brenner-pas scheurde.
Maar ik dwaal nu een beetje af.)

We hebben ons even netjes aan elkaar voorgesteld: ik vertelde hem dat ik Ayla heette...

...en hij liet me weten dat zijn naam Roderick was.

Het was duidelijk dat ridder Roderick een uitstekende opvoeding had genoten, want hij wist hoe het hoorde en introduceerde me meteen bij zijn - overigens zeer sympathieke - baasje: Nummer 58.

Na alle formaliteiten afgewikkeld te hebben konden we dan eindelijk gaan doen waarvoor ik gekomen was: zwémmen!
Aan het indrukwekkende waterspoor kun je duidelijk zien met hoeveel enthousiasme (én snelheid!) ik het water ben ingerend:

Roderick en ik hebben ons deze middag kostelijk vermaakt, onderstaande foto's spreken eigenlijk wel voor zich:


















Aan het eind van de middag werd het tijd om afscheid te gaan nemen...

... eerst even lekker uitschudden, maar nu - en vanzelfsprekend - wél op gepaste afstand van Nummer 58:

... en daarna zo hard mogelijk rondrennen in het zonnetje om de vacht een beetje droog te krijgen.

Dat lukte uiteraard prima, maar je raakt er wel flink uitgeput van!

Toen was het moment gekomen om afscheid van Roderick te nemen...

... maar we hebben wel afgesproken het feest binnenkort nog weer 'es te herhalen.

Hartstikke moe maar zeer tevreden kan ik nu terugkijken op deze fantastische middag!

En op de terugweg ben ik - uiteraard! - weer bij Aike en Tim voor de deur gaan zitten.

Wederom tevergeefs.

Maar ik blijf hopen...

Mag wel hè?

Tot de volgende keer!

- Ayla -

* week 35: Ursula Andress

Zondagmiddag, 8 juni, namen m'n baasje en vrouwtje me mee naar een enorme waterplas.

Ik overzag het tafereel en vond dat het er prachtig uitzag, daar.

Eerst maar even lekker pootjebaden...

...en meteen daarna ben ik lekker gaan zwemmen!

Dat maakte me uiteraard drijfnat en dus overlegde ik even met m'n baasje hoe hij dacht mij weer droog te krijgen.
Want ik zag 'm nou niet bepaald met een handdoek of föhn sjouwen...

Uitschudden en rondrennen was het advies dat hij me meegaf.
Dus ik schudde...

...en schudde...

...en rende rond tot het meeste water uit m'n vacht verdwenen was.

Daarna ben ik lekker in het zonnetje gaan staan om me verder wat te laten opdrogen:

En toen ik bijna opgedroogd was, rende ik het natuurlijk het water weer in!
Lekker badderen en spelen met andere hondjes.

In de verte zag ik opeens een familielid aankomen...

Het was Calvi, de dochter van vader Efendi-Prinz Von Sutumer Grund en moeder Tessa van Hiemrod; geboren in de kennel Oet Grunnen.
En die Van Hiemrodjes zijn in mijn eigen stamboom terug te vinden
want mijn opa (de vader van mijn moeder Charu Chinmayi of Skah Dakota)
is Nado Dakota van Hiemrod!

Calvi (maar ik mag 'Kalbie' zeggen) is een hele lieve meid
en we hebben samen heerlijk gespeeld.

Haar vacht nam wel héél veel water op...

...dus ik heb haar het 'droogschudden' maar even gedemonstreerd:

Even later werd ik plotseling bestormd door een soort koe,
en eerlijk gezegd kneep ik 'm wel een beetje:

M'n baasje lette helemaal niet op,
hij knuffelde ondertussen een ander lief hondje:

Ik besloot daarom maar 'es wat aandacht van 'm op te eisen:

...wat niet meeviel want hij werd nogal afgeleid
(Door dat in het water dansende hondje, neem ik aan. Toch? Of eh...?)

Maar uiteraard kreeg ik 'm uiteindelijk wel zover dat 'ie weer alleen met mij bezig was.
Ik besloot om hém 'es wat te leren: het gooien van een stok.

Ik heb 'm deze middag geleerd hoe leuk het is om met een stok te gooien;
en hij mocht er van mij mee doorgaan zolang ik de stok bij hem terugbracht.

Blijkbaar heeft m'n baasje flink wat in de mouwen, want hij gooide die stok zó verschrikkelijk ver het water in, dat ik me het leplazarus heb moeten zwemmen om zijn speeltje weer bij 'm terug te brengen.

Hoewel ik vrijwel uitgeput weer voet aan wal zette...

...rees ik op uit de golven met een charme...

...die het massaal toegestroomde publiek nog het meest deed denken aan de qua charme vergelijkbare opkomst uit zee van Ursula Andress
in de film Dr. No
(de allereerste James Bond-film).

Gracieus bracht ik het houtwerk dan ook aan land...

... en bracht het helemaal terug naar m'n geduldig wachtende baasje.

Ik heb de stok voor z'n voeten neergelegd en keek verwachtingsvol omhoog...

Maar m'n baasje was alweer met andere dingen bezig,
dus toen heb ik m'n vrouwtje maar 'es lief aangekeken...

...en jawel hoor, de lieverd wilde best even met me spelen...

...maar ze bleek niet in staat om zo'n stok verder dan een paar meter het water in te gooien...

Nou ja, helemaal niet erg. Ik had ook al wel genoeg gezwommen eigenlijk
en ik begon inmiddels ook een klein beetje moe te worden...

Ik heb nog even lekker een beetje rondgewandeld, ach kijk zelf maar:

Toen ik een beetje behoorlijk opgedroogd was, hebben we het strand verlaten.

We hebben daarna nog even gezellig op een terrasje in het zonnetje gezeten.
(En ik heb de slagroom van de appelpunt van m'n baasje weggelebberd!)

Daarna was het tijd om naar huis te gaan.
Het was een hartstikke leuke middag en hier wil ik beslist nog 'es vaker naartoe!

Een keer samen met Aike en Tim lijkt me ook heel gezellig.
Maar die zijn al een tijdje onbereikbaar, want @Home heeft het weer 'es gepresteerd om de beloofde internet en -telefoonverbinding niet op tijd te leveren, dus dat hele gezin zit al een hele poos zonder telefoon en zonder internet...
Schandalig hè?

Tot de volgende keer!

- Ayla -